رابرت درو، از پیشگامان سینمای مستند مدرن و پدر سینما وریته آمریکا درگذشت. سینمای مستند بین سال‌های ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۳ دستخوش تغییرات اساسی شد. در آن سال‌ها به دلیل رواج دوربین‌های سبک ۱۶ میلیمتری مستندسازان این امکان را پیدا کردند تا بتوانند تجارب تازه‌ای را در عرصه سینما از سر بگذرانند. دیوید بردول و کریستین تامسون در کتاب تاریخ سینما می‌نویسند، نخستین سینماگری که در این عرصه قدم به میدان نهاد و نوعی تازه از سینمای مستند را در این سال‌ها تجربه کرد، رابرت درو، عکاس و روزنامه‌نگار بود. درو سعی داشت ببیند می‌تواند گزارش‌ها و عکس‌هایی را که در مجلات چاپ می‌کند، در سینمای مستند نیز با همین شکل تصویر کند، سینمایی که از هرگونه چینش میزانسن و بازسازی به دور باشد و کارگردان بتواند همچون حضوری بی‌واسطه آنچه را می‌بینید بر نگاتیو ضبط کند و صدا را نیز همزمان با تصویر از دل واقعیت بیرون بکشد.
فیلم مستند انتخابات مقدماتی که در سال ۱۹۶۰ ساخته شد، مهم‌ترین فیلم گروه رابرت درو و سند ارشمندی است که بسیار وامدار تکنولوژی جدید بود. مستندی که کتابخانه کنگره آمریکا آن را دارای «ارزش فرهنگی» دانست و در شمار «بایگانی ملی فیلم» در آورد. درو درباره روزهای ساخت این فیلم می‌گوید: «در آن زمان پیشنهاد من این بود که نوعی تاریخ ریاست جمهوری جدید پدید بیاوریم؛ یعنی هر آنچه که در لحظه مشخصی از انتخابات ریاست جمهوری کسالت بار می‌شود را ببینیم و احساس کنیم: حالات چهره، حس و حال کشور و... به گونه‌ای که رییس جمهورهای آینده بتوانند برگردند و به این نگاه کنند و ببینند و بیاموزند».
جایزه ویژه هیات داوران جشنواره کن، جایزه جشنواره فیلم نیویورک، جایزه دستاورد شغلی انجمن بین المللی مستند، جایزه امی، جایزه فلاهرتی و... از جمله افتخارات درو در سال‌های مستندسازیش بوده است. سال ۲۰۰۵ اداره ملی ضبط و آرشیو و آکادمی علوم و هنرهای سینمایی آمریکا نیز به بهانه ۵۰ سال مستندسازی درو طی مراسمی از او تقدیر کرده بودند.
رابرت درو روز چهارشنبه گذشته ۳۰ جولای در ۹۰ سالگی در خانه‌اش درگذشت.
