" مهوش شیخ الاسلامی" در یاداشتی با نقد تشکیل شورایی برای بررسی فیلم های کوتاه و مستند قبل از ارسال به جشنواره های خارجی، در یادداشتی با طرح این سوال که آیا در لابلای بخشنامه های کوتاه و بلند و آن همه بکنید و نکنیدها، تاکنون نامه ای باعنوان حمایت از این دو گروه سازندگان فیلم مستند و کوتاه دیده شده است؟ نوشت:" علایق فیلمساز ایرانی به وطن، باعث می شود فیلمش فراتر از یک انتقاد دلسوزانه نگردد و ... " متن این یادداشت بدین شرح است: "آیا در لابلای بخشنامه های کوتاه و بلند و آن همه بکنید و نکنیدها، تاکنون نامه ای باعنوان حمایت از این دو گروه سازندگان فیلم مستند و کوتاه دیده شده است؟ آیا هر گز پرسیده اید روزگار شما چگونه با یک فیلم در سال می گذرد؟ (اگر خوش شانس باشی یک فیلم در سال!). آیا در این چند سینمای جدیدالتاسیس، سالنی کوچک به نمایش فیلم های کوتاه و مستند به صورت دایم اختصاص داده اید؟ آیا تصمیم گرفتن برای این دو قشر فیلمساز که تمام تلاش شان اعتلای فرهنگ این مرزوبوم است، آنهم با کمترین دستمزد؛ نازلترین بودجه؛ سخت ترین شرایط فیلمسازی و دشوارترین وضعیت زندگی جایز است؟ آیا درست است که حضور اینان را در جشنواره های جهانی که حضوری از سر شایستگی هم هست، با سلایق و نظرات خاص و جهت دار خود، محدود نموده و دلسردشان کنیم؟ جشنواره، یک مسابقه ی فرهنگی است؛ در جشنواره اثر فیلمساز با آثار هنرمندان جهان مورد مقایسه قرار می گیرد؛ چنانچه هر سال شاهد موفقیت فیلم های کوتاه و مستند ایرانی در جشنواره های خارجی بوده ایم و نام جمهوری اسلامی ایران بوده که در خبرها و اطلاع رسانی های سراسر دنیا پخش شده است، نترسیم و مطمئن باشیم که فیلمساز وطنش را دوست دارد، علایق و دلبستگی های بسیارِ فیلمساز ایرانی به وطن خود، باعث می شود فیلمش فراتر از یک انتقاد دلسوزانه نگردد. پس نگذاریم این عشق تبدیل به نفرت شود."
