یک مستندساز گفت:" تجربیات گذشته گویای این است که جشنواره هایی که از تهران منتقل شدند توفیق چندانی در شهرستان ها نداشته اند؛ که البته بخشی از این مساله به منابع مالی استان ها برمی گردد."
"مهرداد زاهدیان" که در دومین دوره ی جشنواره سینماحقیقت با مستند میدان بی حصار موفق به دریافت جایزه ی بهترین فیلم شده است، در ارزیابی اش پیرامون پیشنهاداتی مبنی بر جابجایی جشنواره ی سینماحقیقت از تهران گفت:"فکر نمی کنم انتقال این جشنواره حرکت درستی باشد."وی معتقد است:" انتقال جشنواره همانند تقسیم بندی کشور به هشت منطقه فرهنگی اقدامی اشتباه محسوب می شود. اینکه ما بخواهیم کشور را به مناطق مختلف فرهنگی تقسیم کنیم همانند این است که به طور مثال به یک شاعر اصفهانی بگوییم شما می توانید 10 بیت شعر بگویید و به شاعر خوزستانی بگوییم شما در حد پنج بیت بگویید و به تهرانی ها هم بگوییم که اصلا شعر نگویید. در این شیوه هیچ توجهی به پتانسیل های موجود در مناطق مختلف می شود و تنها به شکل فدرال با یک نظام عمومی مواجه می شویم. ما نمی توانیم بگوییم که یک شهر یا استان کم تر استعداد فیلمسازی دارد و دیگری بیشتر، لذا این نوع برخورد نادرست است."
زاهدیان اذعان داشت:"هر جشنواره براساس برخی محاسبات شکل می گیرد و اگر این مناسبات از بین بروند جشنواره هم خواه ناخواه از بین خواهد رفت. درواقع می توان گفت که بحث جابه جایی جشنواره ها مانند جابه جایی پایتخت نیست. امروز اگر جشنواره ای مثل کلرمونت تا این اندازه معروف است به این دلیل است که این جشنواره در شهر کلرمونت برگزار می شود. اگر قرار است که استان ها و شهرستان های ما هم جشنواره داشته باشند، بهتر آن است که جشنواره های محلی را برگزار کرده و ارتقا دهیم. زمانی به طور مثال ما جشنواره ای به نام وحدت تبریز داشتیم که این جشنواره به یکباره تعطیل شد. اکنون چرا دوباره این نوع جشنواره ها را در شهرستان ها احیاء نمی کنیم؟ آیا واقعا این حرکت درستی است که جشنواره های استانی تعطیل شوند و جشنواره های تهران به شهرستان ها انتقال یابند؟" زاهدیان در ادامه به تجربیات گذشته اشاره و عنوان کرد:" تجربه هم گویای آن است که چنین اقدامی نتیجه نخواهد داد. چراکه برای برگزاری جشنواره ای در حد بین المللی باید تمام دست اندرکاران خبره باشند، لذا ناگزیر باید برگزارکنندگان تهرانی این جشنواره برای برگزاری آن راهی شهرستان ها شوند و این به نوعی دور زدن همه چیز است. اکنون در جشنواره ی فیلم کودک هم همواره افراد مدت ها از فارابی به همدان می روند و گویی یک نوع سفر و تفریح است و جشنواره هویت آن استان را در خود ندارد." وی گفت:"اگر کشوری مانند فرانسه توانسته است که در برخی شهرهای خود جشنواره های موفقی را برگزار کند، علت به آن برمی گردد که این جشنواره ها قد و قامت و ویژگی های خاص همان شهرها را دارند. اما در ایران در جشنواره های استانی هیچ گاه چنین اتفاقی نمی افتد. زمانی جشنواره ای مانند یادگار برگزار می شد، اما اکنون علی رغم موفقیت آن جشنواره به دست فراموشی سپرده شده است. حال به شخصه بر این باورم که اگر این نوع جشنواره ها را در شهرهایی که با موضوع این جشنواره ها تا حدی نزدیک و مرتبط هستند، احیا کنیم قطعا بهتر از این است که جشنواره های تهران را منتقل کنیم."
این مستندساز در پایان دوباره تاکید کرد:" فکر می کنم که تصمیم جابه جایی جشنواره ی سینما حقیقت بسیار اشتباه است و پس از یک یا دو دوره یا دوباره باید این جشنواره به تهران برگردد و یا تعطیل شود. متاسفانه اکنون با مدیریت جدید در سینما با بحران شدیدی مواجه هستیم. حال یا مدیران واقعا نمی دانند چه می کنند و نمی خواهند از تجربیات گذشتگان درس بگیرند و یا می خواهند این جشنواره را تعطیل کنند. اما از نظر من فیلمساز، انتقال این جشنواره به هر شهری که باشد تفاوتی ندارد و قطعا موفقیتی هم در پی نخواهد داشت."