یک مستندساز گفت:"جشنواره‏ی سینماحقیقت بیش از آنکه به گسترش فرهنگ ساخت آثار حرفه‏ای در حوزه‏ی مستند بیانجامد، تبدیل به یک رویداد تبلیغی پرطمطراق شده است."
سودابه مجاوری که با فیلم عاشقانه‏های سرزمین من در چهارمین جشنواره‏ی بین‏المللی سینماحقیقت شرکت کرده گفت:"برای اظهار نظر در مورد کیفیت چهارمین دوره‏ی این جشنواره قدری زود است و باید پس از پایان این جشنواره درباره‏ی آن به قضاوت نشست؛ کما اینکه من در دوره‏ی قبلی آن شرکت نکرده بودم؛ اما با این وجود معتقدم اگر فیلم نباشد جشنواره‏ای وجود نخواهد داشت و علت وجودی فیلم نیز فیلم‏ساز است و شان سینمای مستند، فیلم و فیلم‏سازی به برگزاری جشنواره ارجحیت دارد."
وی افزود:" جشنواره‏ی سینما حقیقت تبدیل به یک رویداد صرفا تبلیغی شده و این برای یک جشنواره‏ی معتبر یک آفت است. اگر در جشنواره‏ای فیلم‏ها و سوژه‏های حرفه‏ای‏تر و مستندهای فاخرتر حضور داشته باشند می‏توان گفت که جشنواره‏ی مذکور در عملکرد خود موفق بوده است." این مستندساز تصریح کرد:" با تبلیغ کردن صرف برای متولیان جشنواره نمی‏توان انتظار برگزاری جشنواره‏ای درخشان را داشت؛ جشنواره‏ای که حیات سینمای مستند را متحول کند." وی همچنین درباره‏ی حذف بخش کوتاه و مستند از جشنواره‏ی فجر اظهار داشت:" به عقیده‏ی من این یک اشتباه است اگر متولیان جشنواره‏ی فجر، شان سینمای مستند را نمی‏شناسند و اگر مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی داعیه‏ی تمرکز بر سینمای مستند را دارد نباید در پاسخ به نادیده گرفته شدن شان مستند در فجر صورت مساله را پاک کند و از سیاست حذف استفاده کند؛ بلکه باید برخوردی اصولی و ریشه‏‏‏ای با این مساله داشت."
کارگردان فیلم اینانا افزود:" مسئولان سینمای مستند باید به فکر ارتقای جایگاه سینمای مستند باشند سالن نمایش خوب در اختیار این سینما قرار دهند، از این سینما حمایت مالی کنند در حال حاضر فیلم‏سازان مستند به جای داشتن دغدغه برای سوژه‏هایشان به فکر این هستند که چگونه با بودجه‏ی محدود به آبرومندانه‏ترین شکل ساخت اثر خود را به اتمام برسانند."
وی تصریح کرد:" مسئولین سینمای مستند یکی از دلایل حذف این بخش از جشنواره‏ی فجر را دخالت در داوری‏ها عنوان می‏کنند. اما آیا می‏توان با قاطعیت گفت در جشنواره‏ی سینما حقیقت و سایر جشنواره‏ها تمام داوری‏ها درست بوده و هیچ دخل و تصرفی در آن صورت نگرفته است؟"
مجاوری همچنین گفت:" در حال حاضر سینمای مستند تبدیل به یک سینمای تک نفره شده است که فیلم‏ساز خود هم تهیه کننده است و هم تدوینگر؛ چون بودجه‏ی کافی برای کارش وجود ندارد. من اینانا را بدون هیچ دغدغه‏ای ساختم، چون فیلم خودم بود و می‏توانستم آنطور که خودم می‏خواهم به سوژه نزدیک شوم، اما بدنبال عدم حمایت در سینمای مستند به تلویزیون آمدم و آنجا نیز خطوط قرمزی همچون ژانر وحشت، آزاردهنده است و همه چیز سفارشی است و نمی‏توان با آزادی به سوژه نزدیک شد."