آزاده بیزارگیتی، که در خصوص تبعات بمباران شیمیایی سردشت مستند سپیده دمی که بوی لیمو می داد را ساخته است گفت: "همه از حلبچه که یک حادثه خارج از مرزهای سرزمین ماست به عنوان یک حادثه تلخ بشری یاد می‌کنند، اما کمتر کسی از سردشت که در استان آذربایجان غربی واقع شده، نامی می‌برد." وی در خصوص انگیزه خود از ساخت این مستند گفت: "برای ساخت این فیلم تنها انگیزه‌های انسانی و تبعات انسانی که این فاجعه بزرگ به همراه داشت برای من مهم بود."
بیزارگیتی در خصوص پروسه ساخت این مستند گفت: "تیرماه ۸۹ برای اولین بار برای انجام تحقیقات میدانی بعد از چند ماه مطالعه به سردشت و روستاهای اطراف آن رفتم و با دیدن شرایط مردم سردشت تصمیم گرفتم تا فیلمی در خصوص تبعات این واقعه با نگاهی کاملاً انسانی و ضد جنگ بسازم." این مستندساز در ادامه با اشاره به اینکه شرایط مردمانی که در سردشت زندگی می‌کنند بسیار خاص است اما نمی‌خواست نگاه سیاسی در فیلمش دخیل باشد، گفت: " سپیده دمی که بوی لیمو می داد یک کار کاملاً انسانی و همراه با نگاه ضد جنگ است و روایتی است از ۶ زن مصدوم شیمیایی سردشت که بزرگ‌ترین بمباران شیمیایی شهری جهان بعد از جنگ جهانی را تجربه کرده است."
وی افزود: "ما فکر می‌کنیم که جنگ تمام شده است؛ اما جنگ همچنان وجود دارد و بسیاری از مردمی که گرفتار جنگ شده‌اند همچنان با تبعات جنگ زندگی می‌کنند و نمونه بارز آن مردم سردشت و افرادی هستند که در این شهر دچار بمباران شیمیایی شدند و ما این ۶ زن تنها به عنوان نمونه‌ای از درد‌ها و رنج‌های مردمان سردشت انتخاب کردیم."
بیزارگیتی در ادامه با تشریح نگاه متفاوت خود در ساخت این مستند گفت:"از ابتدای شکل‌گیری مرحله تحقیقات قصد داشتیم بر روی چند کاراکتر کار کنیم، چرا که ابعاد سیاسی این ماجرا خیلی مورد علاقه من نبود و به دنبال بیان نگاه انسانی بودم؛ به همین دلیل در مرحله تحقیق به خانه حدود ۴۰ نفر از مجروحان بمباران شیمیایی سردشت رفتم و با تک تک این افراد مصاحبه کردم و در نهایت تصمیم گرفتیم تا از این جمع ۶ نفر را به عنوان کاراکترهای اصلی فیلم انتخاب کنیم." این مستندساز در ادامه با اشاره به مشکلاتی که برای ساخت این فیلم متحمل شد، گفت: "برای ساخت این مستند حدود سه بار به منطقه سردشت و روستاهای اطراف آن برای فیلمبرداری رفتیم و به دلیل اینکه سردشت منطقه استراتژیکی است چند نفر از کاراکترهای فیلم تغییر کردند اما در نهایت ۶ زنی که در این فیلم با آن‌ها روبه‌رو می‌شویم هر کدام نماینده یک طیف از مصدومان شیمیایی سردشت هستند طیف‌هایی که هر کدام با انواع مشکلات امروز دست به گریبان هستند."
وی تصریح کرد: "هدف ما از ساخت این مستند بیان واقعیت‌های سردشت بود چرا که قطعاً جنگ این قدر ابعاد گسترده‌ای دارد به خصوص جنگ ما یک جنگ تحمیلی بود که هرچقدر هم کار در این حوزه ساخته شود باز هم نمی‌تواند همه ابعاد را بیان کند و ما هم علی‌رغم همه تحقیقاتی که انجام داده بودیم سعی کردیم کاراکترهای خود را معطوف به ۶ نفر کنیم تا در نهایت بتوانیم نماینده‌ایی از تمام طیف‌های سردشت داشته باشیم." بیزارگیتی در ادامه در پاسخ به این سوال که آیا سینمای مستند تاکنون توانسته است همه واقعیت‌های فاجعه سردشت را به تصویر بکشد، گفت: "قطعاً اینگونه نیست؛ چرا که جنگ بسیار گسترده است و سینمای مستند ما نیز علی‌رغم همه کارهایی که انجام شده نتوانسته چندان کار عمیقی انجام دهد که یک دلیل آن سختی‌هایی بود که کار در این منطقه وجود دارد و حتی به دلیل همین سختی‌ها چندبار گروه سازنده می‌خواستند کار را رها کنند و به تهران بازگردند."
وی خاطرنشان کرد: "تاکید من برای ساخت این فیلم صرفاً نگاه انسانی بود، چرا که شرایط انسانی افراد آنجا بسیار سخت است و از اینکه در تمام این سال‌ها کاری برای آن‌ها انجام نشده خسته هستند و خیلی سخت بود که ما بتوانیم اعتماد این افراد را جلب کنیم تا مقابل دوربین ما قرار بگیرند." این مستندساز با اشاره به مشکل بودن اعتمادسازی برای ساخت مستند در ارتباط با فاجعه سردشت گفت: "در مستند سپیده دمی که بوی لیمو می داد سعی کردیم به افراد به عنوان یک سوژه نگاه نکنیم و تنها از وجه انسانی به کاراکترهای فیلممان نگاه کردیم و به همین دلیل مورد اعتماد آن‌ها قرار گرفتیم. حتی در فیلم ما به هیچ وجه با کاراکترهای خود مصاحبه نمی‌کنیم بلکه تنها پای درد‌ها و صحبت‌ها و بیان مشکلاتشان درست می‌کنیم و قدم اول یک مستندساز هم همین است که بتواند یک تصویر واقعه‌گرایانه از کاراکترهای موردنظرش ارائه دهد."
آزاده بیزارگیتی در خاتمه اظهار داشت: "موضوعی که از روز اول من را مصمم به تولید فیلم در ارتباط فاجعه سردشت کرد این بود که همه از حلبچه که یک حادثه خارج از مرزهای سرزمین ما است به عنوان یک حادثه تلخ بشری یاد می‌کنند اما کمتر کسی از سردشت که در استان آذربایجان غربی واقع شده، نامی می‌برد و حتی بسیاری از افراد نمی‌دانند که سردشت با چنین فاجعه انسانی مواجه شده است و به همین دلیل تصمیم گرفت ابعاد بزرگ این فاجعه انسانی را از دید ۶ زن مجروح شیمیایی به تصویر بکشم."
