در پی دیدار زنان فیلمساز با مدیر عامل مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، دو تن از این مستند سازان به ذکر خواسته ها و نقطه نظرات شان پرداختند." آزاده بی زار گیتی"عنوان کرد:" گفته می شود که سینمای مستند تاثیرگذارترین مدیوم است، اما عموما کم ترین بودجه ها و اعتبارات برای این سینما در نظر گرفته می شود." وی با اشاره به دیدار اخیری که با مدیرعامل مرکز گسترش داشته اند، تصریح کرد:"در این نشست مدیرعامل مرکز می گفت که باید تولیداتمان را به سمتی ببریم که بتوانیم آنها را بفروشیم. این مساله اگرچه ممکن است از نظر مادی خوب باشد، اما تلویزیون که یکی از مهم ترین ارگان های پخش مستند محسوب می شود برای پخش چارچوب های خاص خود را دارد و براساس آن چارچوب ها مستندساز با محدودیت هایی مواجه خواهد بود و به طبع نمی تواند سراغ موضوعات دلخواه خود برود. البته با این وجود تاکنون در موارد متعددی مستندهای تلویزیونی خوبی تولید شده است، اما مستندسازان از مرکز گسترش انتظار دارند که با تحمل و صبوری، تنوع دیدگاه ها را قبول کنند و به آنها اجازه بدهد که مسایل و موضوعات مختلف را مطرح کنند، تا این موارد دید مردم و مسوولان به سینمای مستند را ارتقا دهد و مرکز به عنوان نهاد نیمه دولتی متولی سینمای مستند بتواند با تولید آثار مستقل تا حدی جریان ساز باشد."
وی همچنین به بحث درباره ی موضوعات زنانه پرداخت و عنوان کرد:" هرگاه یکی از فیلمسازان می خواهد فیلمی درباره زنان بسازد، اولین پرسشی که از او می شود این است که فیلمت فمینیستی نیست؟ یعنی پیش از هرگونه صحبتی برروی ساختار یا موضوع فیلم، از فمینیستی بودن آن می پرسند و این مساله همواره ذهن فیلمساز را مشغول می کند که چرا مسوولان ما نسبت به موضوعات مربوط به زنان تا این اندازه گارد گرفته اند؟ ما در اغلب موارد نسبت به واژه ها و به ویژه واژه های غربی کمی گارد می گیریم و این مساله تا حدی ناشی از شناخت نادرست ما می شود. چراکه همواره فکر می کنیم واژه فمینیست مفهومی مخرب دارد؛ حال آنکه این واژه پیش از همه به دنبال آزادی و برابری زن و مرد است. البته من هم قبول دارم که این واژه هم مانند هر واژه دیگری می تواند در حالت رادیکال پرسش برانگیز باشد. خوب است که ما سدها را برداریم و اجازه بدهیم که مسایل اجتماعی جامعه طرح شوند، چراکه به هرحال این موضوعات برگرفته از جامعه هستند و حتی اگر نتواند تغییری ایجاد کنند، حداقل افراد را به تفکر وامی دارند و همین تفکر به مراتب بهتر از آن است که چشم مان را به روی موضوعات ببندیم."
بی زار گیتی در پایان سخنانش با اعتقاد بر بروکراسی اداری مرکز گسترش،گفت:" بروکراسی اداری در مرکز گسترش هم مانند سایر ارگان های دولتی کمی آزاردهنده است و اگر نظام مندی بیشتری در این زمینه وجود داشته باشد و افراد بیشتری به امر پاسخگویی به فیلمسازان بپردازند و شوراها با فاصله زمانی کم تری برگزار شوند، بسیار بهتر خواهد بود. چراکه به هرحال فاصله زمانی زیاد موجب از دست رفتن انرژی و اشتیاق فیلمساز می شود."
"نرگس آبیار" نیز پایین بودن بودجه هایی که مرکز برای فیلم ها در نظر می گیرد، طول کشیدن مدت تصویب طرح ها و برگزاری جشنواره توسط نهاد سازنده ی فیلم را مورد توجه قرار داد و گفت:" بودجه ای که مرکز برای عقد قرار دادها در نظر می گیرد بسیار پایین است و می توان گفت که مستند سازانی که با مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی قرار داد می بندند به نوعی فداکاری می کنند، چرا که بودجه ی ساخت فیلم در مرکز چنان پایین است که واقعا کفاف ساخت با استاندارد های تعریف شده را نمی دهد." وی در عین حال گفت:" مدیریت مرکز بر این باور است که علت اینکه بسیاری از مستند ها در مراکز مختلف از جمله تلویزیون مورد توجه قرار نمی گیرند، کیفیت پایین آنهاست. حال آنکه خود تلویزیون در اکثر موارد برنامه هایی با کیفیت بسیار پایین پخش می کند. حال اگر باز هم مستند های ما کیفیت لازم را ندارند، بخشی از آن به بودجه ی آنها مربوط می شود."
آبیار در ادامه به اهمیت تصویب سریع طرح ها پرداخت و گفت:" ممکن است که برخی سوژه ها پس از مدتی از دست بروند، لذا لازم است که در مورد تصویب طرح ها این مساله مورد توجه قرار گیرد." این مستند ساز در پایان صحبت هایش هم اظهار کرد:" در هیچ کجای دنیا نهادهای تولید کننده فیلم به برگزاری جشنواره نمی پردازند. البته این صحبت من به این معنا نیست که مرکز گسترش به ساخته های خودش جایزه می دهد، اما برای اینکه خدشه ای به جشنواره های مرکز وارد نشود و اعتبار جوایز این جشنواره ها بیشتر شود بهتر آن است که مرکز به انجام مذاکراتی با نهادهای دیگر بپردازد تا در صورت امکان جشنواره ها به آنها سپرده شود."
