شهرام درخشان، مستندساز، گفت:" در سینمای مستند به اندازه ی کافی به موضوعاتی که به اخلاقیات ربطی ندارد، پرداخته شده است. به طور مثال در یک مجموعه ی مستند با عنوان بیست شب که مستندسازان بسیاری نیز در آن همکاری کرده اند، موضوعاتی مانند ایدز، فراموشی، زلزله تهران و ... پرداخته شد؛ اما اگر سوژه ی موارد اخلاقی باشد، ظرفیت ها برای گوش دادن به آن کم است."
وی در پاسخ به این پرسش که شاید برخی محدودیت ها ساخته ی ذهن فیلمسازان باشد و در عمل محدودیت ها به این گستردگی نیست، گفت:" رعایت خط قرمزها که به صورت مادرزادی با ما به دنیا نیامده اند؛ رعایت این باید و نبایدها را ما در تجربیات مان به دست آورده ایم. من فیلمی در خصوص همجنس گرایی به تهیه کنندگی واحد فرهنگی شهرداری ساختم، اما از ابتدا قرار شد که این فیلم اکران عمومی نداشته باشد. اصرار خود من هم بر عدم نمایش عمومی فیلم بود و تا به حال در هیچ جشنواره ای حضور نداشته است. این فیلم کاربرد و خاصیت ویژه ی خودش را داشت و برای کسانی ساخته شده بود که این موضوع به دردشان بخورد نه اکران در جشنواره ها."
وی تاکید کرد:" عدم پذیرش، ظرفیت منظور مردم نیستند، بلکه تاکید من دستگاه های مرتبط هستند زیرا تجربه نشان داده گاه ظرفیت مردم بیشتر از بسیاری از دست اندرکاران فرهنگی است." وی یکی از دلایل کمرنگ شدن آسیب های اجتماعی در مستندها را عدم علاقه ی سرمایه گذاران دانست و گفت:" برای موضوعاتی مانند ازدواج و دختر و پسرهایی که عاشق می شوند و بعد از مدتی پشیمان، سرمایه گذار بسیار است و می بینیم که چنین موضوعات شعاری دستمایه ی ساخت سریال ها و آثار سینمایی هستند، اما سرمایه گذار به ساخت کارهایی با موضوعات اخلاقی علاقه مندی ندارد زیرا سرمایه گذار دوست ندارد پولش به دردسر بیفتد."