پژمان مظاهری پور، مستندسازی است که در طول 10سال گذشته مستندهای متعددی در زمینهی باستانشناسی، محیطزیست و تاریخ ساخته است و امسال نیز با مستند سعدی، شاعر مصلح در بخش مشاهیر و مفاخر مسابقهی ملی جشنوارهی سینماحقیقت حضور داشت.
مظاهری پور دربارهی وضعیت مستندسازی در ایران میگوید:" نکتهی مهمی که باید در ابتدا به آن اشاره کنم، مسئلهی درآمد و معیشت مستندسازان است. در سال 88 فیلم من برندهی جایزهی جشنوارهی آسا (فیلم های انسان دوستانه) شد. انجمن سینمای جوان که در آن زمان آقای باکیده مدیر آن بود، پرداخت جایزهی نقدی را بر عهده گرفت؛ اما تا این لحظه به تعهد خود عمل نکرده است." وی افزود:" در نظر بگیرید که بخش مهمی از درآمد مستندسازان از راه جایزهی جشنوارهها تامین میشود و این درحالی است که جایزهی جشنواره نباید در نقش تعیین کنندهای در درآمد داشته باشد. مستندسازان در ایران بهعنوان کارمندان تلویزیون، مرکز گسترش، وزارت خانهها و... تلقی میشوند که در نهایت حتی به مبالغ اولیه قراردادهای خود با این سازمانها نیز دست نمییابند."
کارگردان سعدی، شاعر مصلح ادامه داد:" فرض کنید برای ساخت یک مستند میان سازمان مزبور و مستندساز قراردادی با برآورد اسمی 10میلیون امضاء میشود و در نتیجه آن مستندساز متعهد میشود ظرف مدت 6 ماه ساخت مستند را به پایان برساند. اما نکتهی جالب اینکه مبلغی که در اختیار او قرار می گیرد 6 تا 7 میلیون است و جالبتر این که معیشت او نیز در این مدت باید با همین مبلغ تامین شود. یکسال پس از ساخت فیلم و در حالیکه قدرت خرید پول کاهش یافته است، بقیهی پول پرداخت میشود؛ که آن هم صرف بدهیهای ساخت فیلم میشود و این یعنی زندگی با پول نسیه."
وی در ادامه دربارهی مستندسازی با عوامل محدود گفت:" این هم به وضعیت مالی حاکم بر سینمای مستند باز میگردد. مستندساز مجبور است برای تامین هزینههای زندگی، در آن واحد روی چند پروژه فعالیت کند، که این به طور ناخودآگاه به نزول کیفیت فیلمها میانجامد. از سوی دیگر شاهد پدیدهای به نام فیلمسازی تکنفره هستیم که بر اساس آن و برای کاهش هزینهها، نقشهای متعدد تحقیق، نویسندگی، کارگردانی، فیلمبرداری و تدوین بر دوش یکنفر قرار میگیرد."
این مستندساز در پایان تصریح کرد:" شاید برایتان جالب باشد که ما کمتر فیلمبردار حرفهای مستند داریم و در یک جشنواره با 100 فیلم، نهایتاً 5 فیلم از فیلمبردار حرفهای بهره بردهاند."
