همیشه آنچه در نوشتن نقد فیلم یا فعالیت روزنامه‌نگاری برایم مهم بوده، این بوده که اگر فیلم توانست مرا ازنظر حسی درگیر کند، آن بخش برای من مهم‌تر است تا بررسی اصول فیلم که ببینم ازنظر ساختاری چقدر درست یا اشتباه است.

نمی‌دانم در اینجا و با این حجم اطلاعات نادرست، باید به خبرنگار شک کرد، یا مصاحبه‌شونده یا هردو! بی‌شک برای اولین بار در تاریخ سینمای مستند جهان است که آکادمی اسکار از یک فیلم «دعوت» می‌کند و بعد هم هنوز شورت لیست ۱۵تایی اعلام‌نشده، حرف از ۵ نامزد نهایی است.

نکته تاثیرگذار دیگری که فیلم روی آن دست می‌گذارد این است که متوجه می‌شویم چقدر سونتاگ از منحنی که حالا نامش را فرهنگ توده می‌گذاریم جلوتر بوده است. او در زمانی درباره برخی موضوعات تابو مقاله نوشته که نوشتن درباره آن‌ها کاری خطرناک بود.

بدیعیِ «طعم گیلاس...» در گور خفته است، پس از خواسته گنگ و مبهم و درنیافتنی‌اش برای بیست بیل خاک ریختن روی جنازه‌اش در ناکجاآباد؛ تصویر نهایی و بن‌بستِ روایت، سیاهیِ تصویر است، و بعد، حرکتِ رهایی بخشِ نهایی: ویدئوی زندگی و بهار، گروه فیلمبرداری، و سربازان، به نشانه...

دو هفته در کوبا برای شرکت در کارگاه کیارستمی. می‌خواهم وقتی از این سفر برمی‌گردم یک فیلم‌ساز، یک هنرمند و یک انسان بهتر شده باشم. حالا نمی‌دانم که هنرمند یا انسانی بهتر شده‌ام یا نه، اما مطمئنم که فیلم‌ساز بهتری هستم و باید بگویم آقای «عباس کیارستمی» از شما سپاسگزارم.