سید پاسپورت را گرفت و‌‌‌ همان رسید قدیمی پاره پوره را باز داد دستم و گفت: به سلامت. کلمه‌ی «جار زدن» برایم آشنا بود. قبلا آن را به کرات از‌‌‌ همان کار‌شناس محترم شنیده بودم و می‌دانستم وقتی او این واژه را در نقد سینمای مستند به کار می‌برد دقیقا منظورش چیست.

بهمن جلالی شخصیت جذابی بود و ارتباط زیادی با آدم‌های مختلف به خصوص نسل جوان داشت، شاید اگر او سوپراستار سینما بود مخاطب بیشتر دلش می‌خواست از زندگی خصوصی او بداند، اما ما هدفمان از‌‌‌ همان ابتدا ...

شاید فکر کنید که حرف متحجرانه‌ای دارم می‌زنم، ولی واقعیت این‌ست که گاهی محدودیت‌ها خلاقیت ایجاد می‌کند و این اتفاق برای من در فیلم گم و گور افتاد، شاید اگر تصاویر بیشتری از این اتفاق داشتم گم و گور دیگر اینطور روایت نمی‌شد.

می‌خواستیم امیر نادری‌ای را بررسی کنیم که در یک فیلم مستند نه تنها سندگذاری نکرده، بلکه احساساتی شده و درباره روزهای انقلاب، اتفاقات و کشته‌های آن یک سری اطلاعات غلطی ارائه کرده است.

مخاطب این فیلم باید از پیش اطلاعاتی راجع به دریابندری داشته باشد و قرار نیست با دیدن این فیلم تصویر کاملی از نجف به مخاطب داده بشود، شاید فیلم‌هایی ساخته شود که این مسوولیت را بر عهده بگیرد.